Borówka wysoka w Polsce

          Pierwsze próby uprawy borówki w Polsce miały miejsce już w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. Znany warszawski ogrodnik Piotr Hoser w roku 1924 rozpoczął pierwsze próby aklimatyzacji, które kończyły się niepowodzeniem, gdyż wzrost i plonowanie roślin nie wzbudziło większego zainteresowania dlatego przez następne lata nie powtarzano prób z uprawą tej rośliny. Mimo wspomnianych niepowodzeń, entuzjastów zainteresowanych uprawą borówki nie brakowało, szczególnie po drugiej wojnie światowej. Jednym z nich był prof.S.A.Pieniążek, który sprowadził krzewy borówki kilku odmian i jako kierownik Katedry Sadownictwa SGGW posadził je w Ursynowie i w Sadzie Pomologicznym w Skierniewicach. Pierwsza mała plantacja doświadczalna borówki wysokiej została założona w 1971 roku. Na skierniewickim poletku wzrost roślin był jednak stosunkowo słaby, liście małe, jasnożółtawe i plonowanie słabe.


          W późniejszym okresie uprawę borówki polecano na odpowiednio przygotowanym podłożu składającym się z kwaśnego torfu zmieszanego z leśną , próchniczą glebą pobieraną z terenów, na których rosła borówka czernica lub wrzosy. Taka uprawa borówki była bardzo kosztowna i była polecana wyłącznie w ogrodach przydomowych i działkowych. W tym czasie osoby wyjeżdżające na praktykę do USA wracały pełne zachwytu nad dużą wartością produkcyjną i smakową owoców borówki wysokiej. Wspomniany entuzjazm zaowocował tym, że na początku lat siedemdziesiątych dzięki pomocy finansowej ówczesnej Centrali Spółdzielni Ogrodniczych, sprowadzono z Holandii, Niemiec i USA większe ilości krzewów, pozwalające na założenie plantacji towarowych.

          W roku 1975 decyzją rektora SGGW zostało utworzone Pole Doświadczalne Borówek Uprawnych we wsi Błonie koło Prażmowa. Ponadto powstały duże plantacje borówki wysokiej Przedsiębiorstwa Produkcji Leśnej "Las". Wszystkie plantacje założono z sadzonek importowanych, a dalsze rozpowszechnianie borówki w Polsce było uzależnione od krajowej produkcji szkółkarskiej. Została ona zapoczątkowana przez Katedrę Sadownictwa SGGW i dzięki niej już w 1976 roku rozpowszechniono kilka tysięcy krzewów w ogrodach działkowych.
          Obecnie rozmnażaniem borówki wysokiej zajmują się głównie wyspecjalizowane, licencjonowane szkółki prywatne, dające bardzo wartościowy materiał do nasadzeń.

          Duże zasługi w propagowaniu uprawy borówki wysokiej ma Katedra Sadownictwa SGGW w Warszawie, organizując każdego roku "dni borówkowe" z inicjatywy dr K.Pliszki oraz pracowników innych wyższych uczelni rolniczych. Następne  ważne osiągnięcie to przebadanie wielu odmian i określenie, które z nich najlepiej nadają się do uprawy w naszym kraju. Badania te wykazały, że najcenniejsza w grupie odmian średnio wczesnych tak jak w innych krajach, jest odmiana Bluecrop

          Każdego roku powstają nowe, duże plantacje ich właściciele utworzyli Stowarzyszenie Plantatorów Borówki Amerykańskiej. Mimo dużych nakładów finansowych, związanych z założeniem plantacji, w ostatnich latach nastąpił szybki wzrost nasadzeń borówki. Duże, ponad 10-cio hektarowe plantacje znajdują się w rejonie: szczecińskim, koszalińskim, olsztyńskim, gdańskim, białostockim, warszawskim, łódzkim, lubelskim i rzeszowskim. Niektóre plantacje zajmują powierzchnie 50, a nawet 80 do 120 ha i planuje się ich dalsze powiększanie.

           Można powiedzieć, że borówka wysoka staje się rośliną sadowniczą o coraz większym zasięgu uprawy w Polsce. Natomiast stale rosnący popyt na owoce wynika z cennych walorów smakowych, dietetycznych, zdrowotnych i przetwórczych. Jeśli do tego doda się obfite plonowanie i bardzo słabe porażenie przez choroby i szkodniki, to borówkę można zaliczyć do roślin sadowniczych o najbardziej proekologicznej produkcji.
          Korzystne warunki przyrodnicze, dają szanse wprowadzenia borówki wysokiej do uprawy w wielu rejonach naszego kraju i stwarza możliwość do tego, aby Polska stała się nie tylko dużym producentem owoców dla zaspokojenia potrzeb krajowych, ale także eksportem do wielu krajów nie tylko europejskich.